Przestała się przejmować tym, że z jej problemów wielokrotnie próbowano zrobić sensację. Jakiś czas temu rozpoczęła nowe życie, rozwiodła się i zerwała z nałogiem. 

Czy nadal cierpi pani na „uzależnienie od mediów”?

Jakiś czas temu dowiedziałam się z prasy, że jestem uzależniona od mediów. Jest to przekłamanie. W trakcie mojej terapii uzależnień dowiedziałam się, że jestem również uzależniona od opinii publicznej, czyli od publikacji w mediach. Na szczęście mam to już za sobą. W tym momencie nie przejmuję się tym co piszą na mój temat, ale jednocześnie nie domagam się, by o mnie pisano. Nabrałam dystansu do wszystkiego co ukazuje się o mojej osobie. Już wiem, że nie od tego zależy to jaką osobą jestem.

Kiedyś było inaczej?

Kiedyś uważałam, że jeżeli nie ma mnie w mediach to tak, jakby mnie nie było w ogóle. Uważałam, ze jak piszą o mnie dobrze, to wszystko jest super i jestem świetna, a jak piszą źle to ja jestem niedobra. Strasznie uzależniałam moje nastroje od publikacji. Zauważyłam, że muszę być wyjątkowo ciekawą osobą skoro bez względu na to, czy ja chcę czy nie chcę, tyle się o mnie mówi i tyle pisze.

Co panią zabolało, czy uraziło z rzeczy, które pojawiły się w mediach?

Kiedyś usłyszałam pod swoim adresem zarzuty, że zamiast się leczyć, to chodzę, udzielam wywiadów i lansuję się, a ja wówczas nic nikomu nie mówiłam. Ale artykuły ukazywały się, wymyślano wywiady.

Kiedy zaczął się pani problem z alkoholem? Czyżby przyczyną zbyt częstego zaglądania do kieliszka stały się służbowe bankiety?

Wszyscy żyjemy w warunkach, gdzie alkohol jest częstym gościem na naszych stołach, czyli tak naprawdę każdy z nas ma takie same szanse, żeby się uzależnić. To nie jest choroba genetyczna. Albo się uzależnimy, albo nie. Może to kwestia silnej woli lub charakteru człowieka. Czasem nadwrażliwość, czy brak wiary w siebie może spowodować, że zaczynamy coraz częściej zaglądać do kieliszka. W moim przypadku na pewno to nie były bankiety. Ja na bankietach nie pijałam. Tam chciałam pokazać, że jestem osobą odpowiedzialną.

Jeśli nie bankiety, to co?

Był taki moment, że spotykałam się z mężczyzną, który dużo pił i być może to był początek mojego późniejszego uzależnienia. On pił dużo, a ja dla towarzystwa piłam z nim. To było jeszcze zanim poznałam mojego męża.

Jak to się stało, że wydawałoby się szczęśliwa kobieta zaczęła szukać pocieszenia w alkoholu?

Urodziłam dzieci i wydawało mi się, że jestem bardzo szczęśliwa. Wtedy jeszcze kochałam mojego męża miłością bardzo głęboką. Potem okazało się, że to było bardziej poszukiwanie ojca niż mężczyzny, ale ja bardzo go kochałam i byłam szczęśliwa, miałam cudowne zdrowe dzieci… I nagle poczułam, że w tym wszystkim jestem bardzo nieszczęśliwa, bo wówczas dało o sobie znać to moje uzależnienie od mediów – nie było mnie w gazetach, nie pracowałam, nie było mnie na pokazach, nie chodziłam na bankiety. Wtedy zaczęła się może nie depresja, ale zaczęłam odczuwać wewnętrzny brak czegoś, więc wpadłam na pomysł, by zapijać ten stres wieczorami.

Kiedy zdała sobie pani sprawę, że coś jest nie tak?

Dość szybko trafiłam na pierwszą terapię. Jeden syn miał wtedy dwa latka, a drugi roczek. Skończyłam taką dochodzącą terapię trzyletnią i była to najlepsza szkoła życia jaką dostałam. Terapia to jest nie tylko szkoła życia jak żyć nie pijąc, to jest nauka życia… My pijemy, gdyż boimy się niektórych sytuacji w życiu, czy w ogóle nie wiemy jak żyć, więc sięgamy po alkohol.

Czego nauczyła się pani podczas terapii?

Nauczyłam się asertywności, radzenia sobie ze złością i nie piłam przez pięć lat.

Kiedy znów złamała się pani?

W momencie, kiedy znowu wydawało mi się, że jestem przeszczęśliwą osobą, bo mam cudowne dzieci, prowadzę fundację i firmę i wtedy zdałam sobie sprawę, że ja nie kocham mojego męża i to był początek mojego nieszczęścia. Wówczas stwierdziłam, że nie ma rozwiązania, nie rozwiodę się, bo mam dzieci i wtedy wróciłam do picia. Później był wypadek i moja walka, co zrobić? Myślenie, jak mogłam dopuścić do tego…

Pamięta pani moment, kiedy na dobre zerwała z nałogiem?

Definitywnie przestałam pić 1 września 2011 roku. To też nie było tak, że ja piłam non stop. Wielu ludziom się wydaje, że osoba uzależniona pije non stop i jest ciągle pijana. A jest zupełnie inaczej. Miewałam bardzo długie okresy nie picia. Może nieodpowiednie leczenie sprawiały, że znów sięgałam po alkohol.

W ubiegłym roku wystąpiła pani w filmie, pt. „Primadonna”. Co skłoniło panią do tego, by spróbować sił jako aktorka?

Aktorstwo było moim marzeniem od bardzo dawna. Tak naprawdę chciałam być aktorką, a nie modelką.

Dlaczego więc nie zdecydowała się pani zdawać do szkoły teatralnej?

Nie wierzyłam w to, że mogę zostać aktorką, więc zostałam modelką. Kiedy był czas, że mogłam zdawać do szkoły teatralnej, nie byłam gotowa ani fizycznie ani psychicznie. Miałam wówczas kompletnie zaburzone poczucie własnej wartości i towarzyszący temu strach, że nie dam rady… Kiedyś uważałam, że muszę być perfekcyjna, a wszystko, co robię musi być idealne, a ja nie umiałam idealnie grać i życie do tej pory nie pomagało mi w tym, by zaistnieć w filmie.

Jak to się stało, że zaproponowano pani rolę we wspomnianej produkcji?

Zadzwonił do mnie młody reżyser z Poznania i zapytał, czy bym nie zagrała. Czułam, że jestem już gotowa, więc zgodziłam się niemal od razu. Rola jaką miałam zagrać była bardzo mała. Powiększono ją specjalnie dla mnie. Reżyser jest bardzo zadowolony z efektu i już ma dla mnie kolejną propozycję.

O czym jest „Primadonna” i kogo pani tam gra?

Film opowiada o prostytutce Marii, a ja gram żonę mężczyzny będącego jej klientem. Krótko mówiąc jestem w tym filmie zdradzaną kobietą. Ale mąż ma poważne powody, żeby mnie zdradzać: nie kocham go, trochę nim pomiatam, zależy mi na jego pieniądzach. Nie jestem tu pozytywną postacią, ale to jest gra. Pokazałam trochę emocji. Cieszę się, że w tym filmie mogłam zagrać, a nie tylko być piękna i żeby mnie później wykpiono, że jestem ładna… Film powstał z myślą o pokazaniu go na Warszawskim Festiwalu Filmowym. Mam nadzieję, że zostanie zauważonym zarówno film, jak i moja postać.

Jakiś czas temu w prasie pojawiły się informacje, jakoby pani opowiadała źle o swoim byłym mężu. Ile było prawdy w tych doniesieniach?

Ja się nie mogę źle wyrażać o moim mężu, bo on zawsze będzie ojcem moich dzieci. Nigdy w życiu nie powiedziałam „niech on sobie mieszka na pięterku”. Szanuję wszystkich ludzi, a zwłaszcza ojca moich dzieci. Mamy teraz świetne relacje i nie chcę ich w żaden sposób niszczyć. Przyznałam jedynie, że będę nadal mieszkać z moim już byłym mężem i z moimi dziećmi. Muszę powiedzieć, że jest mi to na rękę, bo mam przy sobie dzieci. Ponadto mieszkanie jest dwupoziomowe, więc ja mieszkam na jednym piętrze, a mój mąż mieszka na drugim piętrze. Chcę żeby moje dzieci wciąż miały pełną rodzinę, choć nas poza nimi nic już nie łączy.

Trudno było powiedzieć dzieciom, że rodzice już się nie kochają?

Bałam się reakcji moich dzieci na wiadomość o rozwodzie, ale wytłumaczyłam im, że fakt, iż rozstaję się z ich ojcem nie znaczy, że nie kocham ich. Chłopcy mają ze mną teraz lepszy kontakt niż wcześniej.

Wygląda pani na bardzo szczęśliwą. Czy to zasługa nowej miłości?

Jestem szczęśliwa. Jest obok mnie mężczyzna, z którym mam nadzieję stworzę nowe szczęśliwe życie.

Tęskni pani za wybiegiem?

Trudno mi powiedzieć, czy tęsknię. Czasem biorę udział w sesjach zdjęciowych i to jest dużo ciekawsze niż chodzenie po wybiegu. Odkrywam też w sobie nowe pasje, także udziału w pokazach w charakterze modelki raczej mi nie brakuje.

Promuje pani akcję „Pamiętaj o samokontroli”. Jak wygląda pani samokontrola?

Przez pewien czas nie bywałam na imprezach, żeby alkohol, którego tam nie brakuje nie wyzwalał we mnie chęci do ponownego picia, ale myślę, że teraz już nie mam z tym problemów.

Czym jest ogólnie pojęta samokontrola?

Samokontrola to dbanie o siebie i dbanie o to byśmy nie zagubili się w życiu. Jeśli odczuwamy złość, powinniśmy ją z siebie wyrzucić. Ja powiedziałam publicznie, że jestem uzależniona od alkoholu i to mnie w pewien sposób oczyściło, poczułam się lepiej… W samokontroli chodzi też o zdrowy egoizm, bo takiego egoizmu brakowało mi w życiu i dlatego doszło do tego o czym wszyscy już wiedzą… Chciałam zrobić kampanię, która uświadomi kobietom, że każdy koniec może stać się początkiem lepszego życia.

Pani akcja skierowana jest głownie do kobiet. Dlaczego?

Mężczyźni mają większe przyzwolenie do picia, im bardziej wypada, więc piją na umór, kobiety piją inaczej – w ukryciu, jak już wszystko w domu załatwią, dzieci pójdą spać, jak jest wszystko uszykowane na następny dzień i to picie jest mniej widoczne. Dlatego też trudno przyznać im przed samym sobą, że są uzależnione.

Rozmawiała Samantha Morelle