Kiedy trzynaście lat temu zmarł mąż aktorki Krzysztof Chamiec, ich syn Andrzej miał zaledwie dziesięć lat. Pani Laura wychowywała go sama, poświęcając mu wiele uwagi i obdarzając ogromną miłością. Nawiązała się między nimi niezwykła relacja wzajemnej przyjaźni.

Dla wielu kobiet Dzień Matki jest bardzo wyjątkowym dniem w roku. Czy dla Pani również?

Dzień Matki jest dla mnie zawsze wyjątkowy. Jako córka, która całe życie spędziła ze swoją mamą, z którą wciąż mieszkam, zawsze pamiętam o życzeniach dla niej. Tworzymy, mało popularny dziś model rodziny wielopokoleniowej. Natomiast będąc matką sama też dostaję dowody miłości i sympatii od własnego syna.

Czy syn kiedyś zapomniał o tym dniu?

Andrzej zawsze pamięta o Dniu Matki, ale też nigdy nie zapomina o moich imieninach i urodzinach.

Jakie niespodzianki z tej okazji przygotowuje dla Pani Andrzej?

Syn w dzieciństwie pisał mi krótkie, ale piękne listy. Choć może nie posiada ani poetyckiego ani także plastycznego talentu, nadal żartem stara się napisać i narysować od serca coś tylko dla mnie i to jest najpiękniejsze. Wie, że uwielbiam kwiaty, szczególnie rosnące w doniczkach, które mogę później ustawiać w wazonach na tarasie, więc często obdarowuje mnie właśnie nimi.

Słyszałam, że jest Pani bardzo związana ze swoim synem, którego w gruncie rzeczy wychowywała Pani sama.

Pomiędzy nami jest wielka miłość, przyjaźń i serdeczność. Mieliśmy trudne momenty, zwłaszcza w okresie jego dorastania, gdyż nie zawsze garnął się do nauki, nie podobało mi się również towarzystwo, w którym przez pewien czas się obracał, ale na szczęście to już przeszłość. Musiałam z nim „walczyć”, by zechciał zaglądać do książek. Nigdy jednak nie był dla mnie niegrzeczny, czy ordynarny. Zawsze czułam z jego strony szacunek i bezwzględną miłość.  Nawet w najtrudniejszych momentach nie straciliśmy wiary w naszą przyjaźń.

Jak spędzacie wolny czas?

Co roku jeździmy na wakacje do Juraty, zawsze w to samo miejsce. Mieszkamy nawet w jednym pokoju hotelowym, chodzimy na spacery, rozmawiamy. W naszej rodzinie wszyscy mężczyźni uwielbiali łowić ryby. Zdarzają się nam wycieczki nad rzekę, czy do lasu na grzyby. Poza tym syn odwiedza mnie codziennie. Oglądamy razem mecze, oboje jesteśmy kibicami piłki nożnej. Ja stoję po stronie Polonii, a Andrzej kibicuje Legii. Jako kibice trochę sobie dokuczamy, ale z przymrużeniem oka.

Jakie wartości starała się Pani przekazać swojemu synowi?

Mottem, które towarzyszyło od zawsze naszej rodzinie było hasło „Bóg, honor i ojczyzna”. Udało mi się zaszczepić w nim patriotyzm. Choć po ukończeniu francuskiej szkoły, miał wiele możliwości wyjazdu na studia za granicę, wybrał jednak życie w Polsce. W Warszawie czuje się najlepiej.

Trudno jest wychowywać dziecko bez mężczyzny u boku?

Mogę powiedzieć o macierzyństwie w normalnej rodzinie, jak i o byciu samotną matką. Mój mąż zmarł, kiedy nasz syn miał dziesięć lat. Bardzo odczuliśmy jego stratę. Wcześniej myślałam, że mój mąż momentami przeszkadza mi, ponieważ ciągle pojawiały się  jakieś kontrowersje na tle wychowania Andrzeja. Kiedy odszedł, uświadomiłam sobie, jaki to wielki ciężar i trud, samej kobiecie wychować nastoletniego chłopca. Gdyby Krzysztof był z nami być może syn byłby bardziej odpowiedzialny i konsekwentny w swoich działaniach. Mam tu na myśli głównie kwestię nauki, a potem studiów. Chociaż nie powinnam narzekać, bo mówi biegle kilkoma językami. Zdał też zarówno polską, jak i międzynarodową maturę. Długo jednak szukał swojej drogi życiowej, aż w końcu wybrał prawo i teraz jest już na drugim roku.

Nie chciał zostać aktorem, tak jak dziadkowie i rodzice?

Po cichu wszyscy liczyliśmy na to, że Andrzej pójdzie w nasze ślady, jednak nie można nikogo do niczego zmuszać, tym bardziej, jeśli ktoś nie ma predyspozycji do wykonywania danego zawodu. Niestety syn nie odziedziczył po nikim z rodziny talentu w dziedzinie aktorstwa. Przesłuchiwał go mój kolega po fachu oraz ja sama i stwierdziliśmy, że w tej materii by się nie sprawdził. Moim zdaniem nie miał szans, by przejść egzaminy do szkoły teatralnej. Było mi przykro i smutno, ponieważ myślałam, że stanowimy wielopokoleniową rodzinę artystyczną. Teraz cieszę się, że nie wybrał tej drogi, bo to bardzo trudny i stresujący zawód.

Czy kiedy patrzy Pani na Andrzeja, to doszukuje się podobieństw do jego ojca?

Tak. Andrzej po Krzysztofie odziedziczył siłę psychiczną, odporność na wszelkie zrządzenia losu i stanowczość.

Andrzej czuje się mężczyzną w Pani domu?

Tak. Od zawsze miał cechy przywódcze. Cechuje się też odwagą i prawdomównością. Jestem niezależną i samowystarczalną kobietą. Na co dzień nie muszę opierać się na męski ramieniu. Czasem jednak potrzebne jest mi silne wsparcie psychiczne ze strony mężczyzny. Zapewniał mi to mąż i to samo dostaję teraz od syna. Nigdy nie interesowali mnie słabi mężczyźni, czy to w kontekście przyjaciół, czy partnerów na życie.

Czy syn nadal mieszka z panią?

Andrzej cały czas ma swój pokój z łazienką, ale tuż po maturze wyprowadził się z domu rodzinnego. Na szczęście mieszka tuż obok i codziennie mnie odwiedza. Cieszę się, że syn usamodzielnił się, ale jako student jest wciąż pod moją opieką, również finansową. Podobnie jak moja mama, która od lat już nie gra ani w teatrze ani w filmach.

Czy pojawiła się w jego życiu kandydatka na przyszłą żonę, a Pani synową?

Andrzej spotyka się z bardzo piękną i mądrą dziewczyną. Pochodzi ona z Tunezji, ma wiele talentów i mówi biegle w kilku językach. Poznali się w liceum francuskim i wiele wskazuje na to, że zostanie kiedyś moją synową, choć młodzi o ślubie jeszcze nie myślą i na pewno to jeszcze długo nie nastąpi. Emira dopiero zdała maturę i zaczęła studia w języku angielskim. Ja też psychicznie nie jestem na to przygotowana. Szkoda, że od pewnego czasu już nikt mnie nie pyta o to, czy Andrzejek będzie miał rodzeństwo (śmiech).

Nie żałuje Pani, że Andrzej jednak nie ma rodzeństwa?

Jestem tak monogamiczna w każdej dziedzinie życia, że jak urodził się Andrzej, w ogóle nie przyszła mi do głowy myśl o tym, żeby mieć kolejne dzieci. Pokochałam go bardzo i to mi wystarczało.

Podobno syn był inspiracją do napisania przez Panią pierwszych bajek dla dzieci.

Tak. Mam też wykształcenie filologiczne. Kiedy syn był mały postanowiłam, że będę pisać bajki dla dzieci, chociaż wcześniej nie miałam tego w planach. Andrzej był moim pierwszym recenzentem. Jeśli widziałam w jego oczach zainteresowanie moimi utworami, przekazywałam je do druku.

Czy Andrzej również odziedziczył zamiłowanie do antyków?

Nie. Jego mieszkanie jest urządzone w stylu całkowicie nowoczesnym. W moim domu zawsze otoczony był antycznymi meblami, których nie polubił, ale ku mojemu zdziwieniu, na polskiej maturze referował pracę o zabytkowych dworach.

Czy syn pozwalał Pani na adoratorów?

Pewnie nie miałby nic przeciwko, ale ja po śmierci męża, w co niektórym trudno było uwierzyć, postanowiłam nie angażować się w kolejny związek. Dwukrotnie na łamach prasy przypisano mi romanse, których nie było i jednak zauważyłam, że te sytuacje nie podobały się Andrzejowi.

Rozmawiała Martyna Rokita 

Fot. Archiwum prywatne